Pora roku: Lato
Temperatura: 27 C℃
Nowi mieszkańcy: Salvatore
Stan Betelgezy: Nie wybuchła.

Widzisz przed sobą leśną ścieżkę, wyścieloną ściółką. Przez nią przebijają się fantazyjne kwiaty, o rożnych barwach i towarzyszą Ci w podróży.
Przed sobą masz obszerną polanę nad którą góruje leciwa Sosna. To Twoja decyzja, Ty decydujesz czy tu zostaniesz, czy pójdziesz dalej...

NOWINKI

Gratulacje Scyciu! Twoje miejsce zostało dodane do oficjalne mapy HOFS.

Stado Herd of Forest Spirits. Przed sobą masz obszerną polanę nad którą góruje leciwa Sosna. To Twoja decyzja, Ty decydujesz czy tu zostaniesz, czy pójdziesz dalej... Wstąp do świata fantasy. Blog RPG Play By Comment PBC

Armia










Agresywna

Ruda

Milcząca

Intruzka

Amagiczna


Kiedy pojawiła na terenach stada po raz pierwszy wszyscy wzięli ją za ofiarę choroby potruflowej. Niema klacz o charakterze tak burzliwym jak jej niecodzienne umaszczenie szybko zdobyła sobie przezwisko "Armia". Zdawała się bowiem, ponad wszystko inne, ulubić sobie spuszczanie porządnego manta wszystkim którzy próbowali podejść zbyt blisko.

HOFSowicze sprawili Stefanowi kolejną tabliczkę, radzącą nie zbliżać się do rudej klaczy i pozwolili jej zamieszkać w najbardziej oddalonej części polany.

Prawdziwy problem zaczął się jednak kiedy Neko powrócił z wyprawy po lek i przedłużona kuracja kokonatowa pozostawiła Armię w dokładnie takiej samej postaci w jakiej ją poznali. Armia wciąż prychała, kulała na przednią lewą nogę i wysyłała wysoko w powietrze każdego nieszczęśnika który zaszedł ją od zadu. Wszyscy byli gotowi uznać, że klacz jest wyjątkowo rączym egzemplarzem niemagicznych zwierząt kiedy zdarzyło się coś niebywałego...


Na polanę zabłądził Dziamdziak powożąc swoją chmurkową bryczką i kiedy tylko dostrzegła go ruda klacz rozpoczął się wyścig, którego mieszkańcy Stefanowej Polany będą długo wspominać. Sapiąc i strzelając piorunami Armia zdawała się chcieć rozszarpać Dziamdziaka na strzępy. Wspólnymi siłami HOFSowicze dali radę ją okiełznać i tym samym rozwiązać zagadkę jej pochodzenia.

Odzyskawszy oddech i wiarę w to, że udało mu się ujść z życiem Dziamdziak opowiedział stadu jak to pewnego dnia otworzył Chrmurkowy Portal a przez niego przeskoczyła ruda klacz. Kulała wtedy jeszcze mocniej niż obecnie i wyglądała na ogromnie zdezorientowaną. Miała na sobie coś co zostało określone mianem "skórzanej zbroi", którą zrzuciła z siebie kiedy tylko uświadomiła sobie, że właśnie została jej dana wolność...


Od tamtego czasu członkowie stada nauczyli się spoglądać na klacz o niezrozumianej, tragicznej przeszłości nie tylko z dystansu ale również z odrobiną współczucia... Chyba, że akurat trzeba było komuś spuścić manto. Wtedy Armia stawała się najlepszym przyjacielem i wystarczyło jej tylko wskazać odpowiedniego delikwenta.






Postać zainspirowana niezwykle dzielną klaczą z prawdziwego świata. Koń który po ochwacie został sprzedany ze stajni sportowej do szkółki jeździeckiej. Kulejąc klacz miała służyć dzieciom do nauki jazdy, jednak Armia miała charakter zgodny ze swym imieniem. Nie było osoby, która wysiedziałaby na niej całą jazdę. Jeśli Armia miała cierpieć to chciała się upewnić, że jeździec poczuje się tak samo.

 
 
  

10 komentarzy:

  1. Nie do końca pamiętała jak się tam znalazła. Tym razem najwidoczniej przesadziła z dawką kwiatków. Zrobiła sobie chyba za dużo zapasów na zimę, ale cholera – musiała coś zrobić bo przecież jej leki nie rosną jak leży na nich śnieg. Nauczyła ją tego poprzednia zima, której Schanel bardzo nie chce już pamiętać.
    Świadomość powróciła do jej mózgu niczym kula armatnia, a kasztanowata klacz wkłusowała energicznie na nieznaną jej polankę i rozejrzała się dookoła swoimi granatowymi ślepiami. Wyglądało na to, że nikogo tam nie było, no jeśli nie liczyć samotnej Sosny pośrodku. Ale pegazica nie wiedziała, że Stefan jest żywy i olała go po całości, odwracając się od niego zadkiem i leniwie przeżuwając kęs trawy, który jakoś tak mimowolnie skubnęła.
    Zastrzygła lewym uchem i wzrokiem namierzyła swój cel. Przypomniała sobie po co właściwie zaczęła wędrować. Przecież w jej rodzinnych stronach zabrakło już tych głupich, żółtych narkotyków. Wyruszyła w podróż, by znaleźć nowe plantacje i właśnie oto na jednym z krzaków dostrzegła żółte plamki. Prychnęła zadowolona i potrząsając łbem podeszła do swojego zbawienia swobodnym stępem. Lewe skrzydło zahaczyło o ziemię, ale Szynka tego nawet nie poczuła.
    Zatrzymała się przed krzakiem i zbliżyła się do niego na tyle, że w jej ciemnych ślepiach odbiły się dwa radosne, złote wręcz kwiatki. Uśmiechnęła się od ucha do ucha i spojrzała w prawo, gdzie było ich o wieeele więcej.
    - Tak jest, moje dzieci. Mamusia po was przyszła. – stwierdziła z zadowoleniem i postanowiła, że właśnie tam chyba pozostanie na noc. W końcu co mogło się stać? Nikogo w okolicy nie było, nawet nie towarzyszyła jej żadna chmurka, która zakryłaby milczące gwiazdy.

    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  2. Stanęła jak wryta, gdy tuż obok jej uszu pojawiły się czyjeś kopyta. Odchyliła głowę na tyle, na ile pozwalały jej mięśnie i przybrała bardzo zaskoczoną minę. W jej oczach nie błyszczały już żółte ogniki. Błyszczała się za to wściekłość nieznajomej, która właśnie ją zaatakowała. Tego skarogniada się nie spodziewała.
    Klacz nie miała skrzydeł – to była pierwsza myśl Schanel. Czyli nie była pegazem, nie była jedną z nich. Właściwie to jej ulżyło, bo Szynka nie bardzo lubiła inne pegazy, które potrafiły latać. Czuła się od nich gorsza i nie potrafiła tego ukryć. No ale nie o pegazach teraz…
    - Em… - zaczęła nerwowo i cofnęła się o krok. Najwyraźniej nie było tam tak pusto jak myślała i zdecydowanie nie była tam mile widziana. W jej mózgu toczył się bardzo aktywny proces, rozmyślała za i przeciw zmierzenia się z nieznajomą. Przeciw były mocne kopyta przeciwniczki, a za zdecydowanie kwiatki.
    Cóż, kwiatki jak zwykle wygrały.
    - Jatutylkopokwiatki. – wysapała jednym tchem i posłała jej głupi, jeszcze trochę przyćpany uśmiech. Właściwie to nie do końca wiedziała, czy atakująca ją istota była w ogóle prawdziwa, czy pojawiła się tylko w jej umyśle, więc po chwili namysłu przechyliła głowę na bok i łypnęła na nią badawczym spojrzeniem.
    - Jesteś prawdziwa, czy to moja wyobraźnia? Nie zjadłam jeszcze kwiatków, ale hej… Kto wie. – zaśmiała się, ale w razie czego nie spuszczała z towarzyszki wzroku. Cholera wie, co w tych okolicach w krzakach tak naprawdę siedzi, ona przecież mogła być prawdziwa i Schanel zaraz zarobi solidny ślad kopyta na czole. W razie czego cofnęła się jeszcze o krok i nawet nie zauważyła, że nadepnęła sobie na końcówkę jednego ze skrzydeł.

    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  3. Schanel zdębiała po raz drugi i lustrowała nieznajomą bardzo zdziwionym spojrzeniem. Nadal nie wiedziała, czy klacz jest prawdziwa, czy też nie. No a bardzo mocno bała się jej dotknąć, bo wtedy jeśli okaże się, że jest prawdziwa… Cóż, Schanel będzie mieć przerąbane i żadne kwiatki jej w tym nie pomogą.
    Zmarszczyła swoje czoło (a przynajmniej wyobraziła sobie, że to robi, bo konie nie marszczą czoła) i w milczeniu obserwowała prychnięcia i kwiki agresywnego konia. Nie wiedziała, co ma zrobić, co powiedzieć, czy już uciekać, a może olać ją i w spokoju zbierać swoje zapasy, udając że nikogo wcale nie widziała?
    W tym czasie jednak ruda nieznajoma ruszyła przed siebie i kiwnęła na nią swoją głową.
    No nie, to chyba jasny znak, żeby za nią iść.
    Zrezygnowana Szynka westchnęła głośno i z miną męczenniczki wydęła chrapy w dziwnym grymasie.
    - Ale kwiatki są tam… - mruknęła bardziej sama do siebie niż do niej, ale posłusznie (albo z obawy o własne życie) podreptała za nieznajomą, wściekłą do granic możliwości klaczy.
    Podczas powolnego marszu celowo zostawała trochę w tyle, bo przecież nie zapomniała, że kopyta tej dziwnej osobliwości minęły jej uszy tylko o milimetry. Drugi raz mogło jej się nie udać od nich uciec.
    Spojrzenie pegazicy utkwiło na dłuższą chwilę na zadku towarzyszki (no bo jak miała na zadek nie patrzeć, jak szła za nią?) i zastanowiła się, czy widziała już takie umaszczenie u konia? Chyba nie, jeśli nie liczyć Rorse, która miała jakieś czerwone klepsydry po bokach. No ale to była kosmitka. Czyżby nieznajoma też była pochodzenia pozaziemskiego?
    Kierowały się w stronę drzewa, a Schanel robiła się coraz bardziej podejrzliwa. To wszystko źle wyglądało, chyba jednak kwiatki od Tennanta zaczynają na nią coraz gorzej działać…
    - To jesteś prawdziwa, czy nie? – zagadnęła raz jeszcze i przystanęła obok, jakby postanowiła że właśnie w tej chwili się zbuntuje i nie pójdzie dalej. – Co nic nie mówisz, jesteś kosmitką? Dlaczego kulejesz? Chcesz kwiatki?


    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  4. Nieźle. Elektrowstrząsy! Pegazica postanowiła wykorzystać to innym razem, w końcu nie od dziś wiadomo, że elektrostymulacja pomaga odzyskać czucie w popsutych częściach skrzydeł. Zanotowała to sobie w głowie i spojrzała na to, co pokazywała jej Armia.
    Schanel skupiła się mocno i zmrużyła oczy, żeby dokładnie przeczytać, co napisane było na tabliczkach przy wielkiej Sośnie.
    Rzuciła kilkukrotnie okiem na agresywną, rudą klacz i na znaki, po czym kiwnęła swym ciężkim łbem ze zrozumieniem i cofnęła się o krok.
    - Rozumiem, nie będę cię zaczepiać. – rzuciła jakby było jej to zupełnie obojętne i wzruszyła łopatkami, a jej skrzydła śmiesznie zatrzepotały. – I tak przecież nie przylazłam tu dla ciebie, to ty mnie zaatakowałaś. – dodała jeszcze, bardziej do siebie niż do niej, a w jej głowie pojawiła się głupia myśl i Szynka przybrała przerażony wyraz pyska. Czy w tym lesie panowała choroba potruflowa, skoro jeden ze znaków kazał uważać kiedyś na trufle? Jej przyćpany umysł powiedział jej, że to bardzo źle i że pod żadnym pozorem nie powinna nawet spojrzeć na żadnego z trufli. Nawet jeśli ich tam już nie było.
    Skoro Armia postanowiła, że nie chce z nią gadać, pegazica odwróciła się od niej zadkiem i ruszyła przed siebie stępem, kierując się w stronę krzaczków, w których spotkała rudą. W końcu to tam było najwięcej jej żółtego zbawienia, więc skarogniada postanowiła udać się właśnie tam, a nie nigdzie indziej.
    - Dobrze, że nie zabronili jedzenia kwiatków. – mruknęła jeszcze pod nosem i dotarła do miejsca, z którego wyprowadziła ją wcześniej Armia. Chwyciła w chrapy pojedynczą gałązkę i zaczęła żuć, z lubością przymykając ślepia. Nie zwracała zupełnie uwagi na naładowaną towarzyszkę.


    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  5. Niespodziewająca się niczego pegazica nadal przeżuwała pojedyncze gałązki krzaczka i myślała sobie właśnie, że skoro postąpiła zgodnie z zaleceniami tutejszego drzewa, to będzie miała święty spokój, bez żadnych problemów zbierze trochę zapasów i poszuka sobie na nocleg jakiegoś bardziej spokojnego miejsca bez agresywnych stworzeń.
    Gdy poczuła na swoim skrzydle szturchnięcie, wyskoczyła z czterech nóg w powietrze i kwiknęła zaskoczona. Dotyk w tej sytuacji oznaczał manto, więc jej reakcja nie powinna nikogo zdziwić.
    Lądując ponownie na twardej ziemi, Schanel przybrała bojową postawę i skuliła ostrzegawczo uszy.
    - No przecież cię zostawiłam. – wysyczała przez zęby i niezadowolona rozłożyła lekko swoje skrzydła jakby w obronnym geście. W następnej chwili miała zamiar zadębować, ale liczyła jednak na to, że do bójki nie dojdzie. Nie chciała się oszukiwać, w tym stanie nie mogła żadnej wygrać, a ucieczka drogą powietrzną jak każdy wie nie wchodziła w grę.
    Szynka była też trochę w potrzasku. Nie znała tych okolic, a dookoła siebie widziała teraz tylko krzaki. Jedyną drogę wyjścia taranowała Armia, która najwyraźniej jednak miała ochotę się bić i przepędzić stamtąd Schanel. Wyglądało na to, że żółte kwiatki w tych okolicach były cenione i skutecznie chronione.
    Niewiele myśląc pegazica chwyciła w pysk sporą gałązkę krzaka i nie zważając na to, że może porządnie oberwać rzuciła się przed siebie, starając się wyminąć rudą klacz i pobiec na bardziej otwartą przestrzeń, skąd jakby co mogła żałośnie spróbować wzbić się w powietrze i przelecieć chociaż kilka metrów w celu szybszej ucieczki. Niestety jej daremny plan legł w gruzach, bo podczas wymijania rudej, skarogniada potknęła się o własne skrzydło i runęła na mokrej ziemi jak długa, a jej ciężkie cielsko ślizgiem zrobiło sobie jeszcze małą wycieczkę po błocie.

    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  6. Poczuła oba przednie kopyta Armii na swoim ciele aż za dobrze. Czy nie wystarczyło, że zaliczała właśnie błotny ślizg na sporą część Polanki? Wściekła klacz musiała skopać leżącego? Szynce to się mocno nie spodobało…
    Gdy w końcu zatrzymała się ostatecznie, podniosła swój ociężały łeb i z trudem dźwignęła resztę cielska do pozycji stojącej. Połowa jej ciała była cała w błocie, ale gałązkę z krzaczka wciąż miała w pysku. Małe zwycięstwo.
    Jakoś tak instynktownie przeżuła pozostałość żółtego kwiatka i z wyrzutem spojrzała na Armię, która też zaliczyła błotną kąpiel. Dobrze jej tak. Niech błoto oblepi ją całą.
    - Oho, czyżby elektryczność szwankowała przez wilgoć? – rzuciła kąśliwie i niewiele myśląc odwróciła się w jej stronę zadkiem i strzeliła porządnego baranka, co miało zobrazować to, co pegazica myśli o tym, że ruda skopała ją gdy ta zaliczyła już swoją glebę. Poczuła tylko, że jej kopyta dosięgły do celu (a przynajmniej końcówka jej kopyt dotknęła boku naładowanej energią klaczy) i w dokładnie w tym samym momencie jej przednie nogi po raz kolejny zrobiły ją w konia i poślizgnęły się na błocie. Zaowocowało to tym, że Schanel zaliczyła kolejną glebę, tym razem brudząc sobie drugą połowę ciała.
    - Auuuu – mruknęła i żałośnie machnęła jednym ze skrzydeł, posyłając w powietrze solidną porcję błotnego deszczu. – Nawet nie wiem jak się tu znalazłam, ale strasznie żałuję, że tu przyszłam! – jęknęła jeszcze i gotowa na to, że kulawa klacz mając nad nią przewagę teraz na pewno porazi ją prądem, lub staranuje i tyle będzie z jej wielkiej przygody w poszukiwaniu nowych zapasów żółtych kwiatków.
    To chyba jednak działo się naprawdę, bo nigdy w jej przytłumionych wyobrażeniach i halucynacjach nie bolał ją tak bardzo zadek, oraz nigdy nie czuła na odległość rosnącego naładowania elektrycznego w kimś, kto znajdował się niedaleko niej.

    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  7. Szynka była cała w błocie. Dosłownie. Nie było ani jednej części ciała, która nie byłaby pokryta obślizgłą i nieprzyjemnie chłodną panierką. Dostało się jej to nawet do oczu, co z każdą sekundą stawało się coraz mniej fajne.
    Dlatego też Schanel nie zauważyła nawet, że Armia porwała z jej pyska gałązkę z żółtymi kwiatkami. Gdy jednak dotarło to do jej dość małego mózgu, skarogniada przechyliła łeb niczym pies, który usłyszał jakieś zakazane słowo typu „ciasteczko”, czy „spacerek” i mrugnęła kilkukrotnie, by rzecz jasna pozbyć się błota z powiek oraz posłać jej spojrzenie typu „seriously?”
    - No dawaj, zjedz. I dare you. – pegazica zachęciła swoją niemą i agresywną nieznajomą towarzyszkę, po czym zmrużyła ślepia i zaczęła wpatrywać się w nią intensywnie.
    Gdyby Armia spróbowała żółtych kwiatków, mogły wydarzyć się dwie rzeczy.
    Pierwszą z nich był szok anafilaktyczny, o czym Szynka nie miała bladego pojęcia, że w ogóle może się wydarzyć.
    Drugą z nich był odlot do zupełnie innego świata, czyli tzw. haj. O tym Szynka doskonale wiedziała.
    Uznała więc, że Armii przyda się takie rozluźnienie, a przecież dookoła tych chwastów było od cholery, nie była to dla niej żadna strata.
    Tym razem skrzydlata klacz nie podniosła się na nogi. Została w pozycji półsiedzącej (bo przecież nie chciała znów glebnąć w błoto…) i intensywnie czekała na kolejny ruch rudej.
    Nie mogła jednak powoli wytrzymać, bo przez tę panierkę robiło jej się coraz zimniej, więc jednym zręcznym ruchem strzepnęła sobie z prawej przedniej nogi cieknącą i lepiącą się półciecz. Traciła cierpliwość, musiała gdzieś albo porządnie się wytarzać i liczyć na to, że błoto się wykruszy, albo znaleźć jakieś bajorko i wziąć solidną kąpiel.
    Tylko jak pozbyć się tej natarczywej rudej klaczy z dziwnym zadkiem, skoro ta nawet nie chciała z nią porozmawiać?


    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  8. Schanel bardzo uważnie przyglądała się każdemu ruchowi Armii. Musiała ją tak obserwować, żeby wiedzieć, czy klacz czasem nie próbuje jej oszukać.
    Ale na szczęście połknęła przysłowiowy haczyk, po chwili żółte kwiatki w całości zniknęły w jej paszczy, a na pysku Szynki jawił się łobuzerski uśmieszek.
    Wiedziała, że teraz Armia od kwiatków już nie ucieknie i przez najbliższy czas będzie widziała świat w zupełnie innych barwach.
    - No, cieszę się, że się rozumiemy. – powiedziała zanim rudą dopadła czkawka i wiedząc, że kwiatki działają szybko, czym prędzej podniosła się na nogi. Nie zdążyła jednak wyjść z błotnej kałuży, gdy na swoim czole poczuła solidne cmoknięcie.
    Prychnęła zaskoczona (bo najpierw myślała, że właśnie ma wygryzany mózg przez czaszkę, ale to uczucie szybko minęło) i nawet lekko się zarumieniła. Nikt nigdy wcześnie nie cmoknął ją w czoło! To było bardzo niecodziennie doświadczenie, zwłaszcza na „trzeźwo”.
    - Em… Skoro już się dogadałyśmy to może pokażesz mi, gdzie mogę się wykąpać, lub wytarzać żeby zmyć z siebie to błoto? – zagadnęła, zapominając jednocześnie że przecież od samego początku ani się nie przedstawiła, ani tym bardziej nie powiedziała po co przyszła.
    Zerknęła na czkającą co chwilę Armię i pomyślała sobie, że klacz wygląda całkiem zabawnie. Nawet przez mózg Szynki przebiegła myśl, że ona nie pamięta żeby kiedykolwiek po kwiatkach miała czkawkę, ale hej, każdy na twarde narkotyki reaguje zupełnie inaczej…
    - Jest tu w ogóle ktoś jeszcze poza tobą, czy może tak po prostu dla zabawy próbujesz wszystkich zabić? – zagadnęła jeszcze i ostrożnie podeszła do krzaczka, skąd chwyciła w chrapy dwa kwiatki i przeżuła, czekając aż Armia wskaże jej jakąś drogę, albo co gorsza postanowi znów do pegazicy się przystawiać. Na szczęście narazie była całkowicie niegroźna… A przynajmniej taką Szynka miała nadzieję.
    Tak czy inaczej sama nie mogła tego dalej ciągnąć bez swojego leku, zwłaszcza że gdy upadała w błoto, uderzyła się boleśnie w jedno ze skrzydeł i coraz bardziej jej dokuczało.
    - Dlaczego w ogóle nic nie mówisz? - zapytała z pyskiem pełnym zielska i żółtka, a po chwili chwyciła w zęby kolejny kwiatek.

    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  9. Uradowana Szczynka połknęła ostatni kęs kwiatków i ochoczo ruszyła w stronę jeziorka, które wskazała jej Armia. Po drodze jeszcze zerknęła na Sosnę i jego tabliczki, po czym wydała z siebie jakieś niezrozumiałe „Aha” i postanowiła nie zagłębiać się teraz w to za bardzo. Kąpiel zdecydowanie była ważniejsza, bo pegazica powoli zaczynała czuć jak błoto na jej sierści sztywnieje…
    Zanim jednak weszła do zapewne bardzo zimnej wody, Schanel spojrzała na swoją towarzyszkę, której wyjątkowo mocno udzielił się kwiatkowy haj i która zamiast mówić zaczęła czkać. Skarogniada spojrzała na nią zdziwiona, ale nic nie powiedziała, bo nie chciała jej urazić.
    Zanurzyła więc swoje czarne kopytka w wodzie, a następnie weszła do jeziorka po same łokcie i wzdrygnęła się, gdy woda dotknęła jej brzucha.
    - Brr, zimna. – stwierdziła i uniosła skrzydła najwyżej jak tylko mogła, odwlekając chwilę całkowitego zanurzenia się tak długo jak tylko mogła. No ale nie mogła odwlekać tego w nieskończoność. Westchnęła więc ciężko i cały czas kątem oka zerkając w stronę naćpanej Armii (która już nie kulała i wyglądała na porządnie naćpaną, co mogło w sumie zwiastować kłopoty) zanurzyła się cała, szybkimi ruchami skrzydeł spłukała z siebie zdecydowaną większość panierki i czym prędzej wyskoczyła z zimnej wody. Stanęła na brzegu jeziorka i drżąc z zimna przeklęła głośno fakt, że zachciało jej się wycieczek nie wiadomo po co, jak kwiatków w całym lesie było pełno.
    Na szczęście Szynka była już trochę znieczulona swoim hajem, więc nie odczuwała zimna aż tak bardzo, wystarczyło tylko jak pokłusowała kilka razy dookoła Armii i porządnie wytrzepała swoją sierść i pióra. Dość szybko udało jej się przeschnąć.
    - Czyli co, nic nie mówisz? – zagadnęła w pewnej chwili, bo właściwie to miała dość panującej ciszy. – Co ci się stało w nogę? Wygląda jakoś tak dziwnie. – zbliżyła łeb do nogi rudej klaczy (ale bardzo ostrożnie żeby nie zarobić kopniaka) i położyła uszy ku sobie, bo nigdy nie widziała żeby koń tak chodził.

    /Schanel

    OdpowiedzUsuń
  10. Uśmiech na pysku Armii był dla Schanel czymś bardzo niespodziewanym, w końcu odkąd tylko na siebie wpadły to wcale a wcale miło między nimi nie było. Postanowiła jednak, że owy uśmiech odwzajemni, nie chciała wszczynać kolejnej bójki, wystarczyło jej błota na bardzo długi czas.
    Obejrzała kopyto rudej klaczy, ale nic a nic z tego nie wywnioskowała, bo nie miała pojęcia co jej może dolegać. A fakt, że towarzyszka nie wypowiedziała jeszcze ani jednego słowa (i na jakiekolwiek inne chyba się nie zanosiło) wcale jej sprawy nie ułatwiał.
    Wyglądało jednak na to, że w jakimś stopniu były do siebie podobne. Obie miały jakieś dziwne i tajemnicze kontuzje. Na obie działały żółte kwiatki.
    Gdy Armia zaczęła rysować coś pyskiem na piasku, Szynka obserwowała wszystko to w milczeniu i przyłapała się na tym, że przez jej łeb przemknęła kolejna myśl o tym, czy to wszystko to czasem nie jest jednym wielkim wytworem jej wyobraźni? Zdecydowanie zdarzało jej się to w przeszłości i realność tej sytuacji również została postawiona pod znakiem zapytania.
    Wszystkie jej wątpliwości zostały bardzo szybko rozwiane, gdy na mokrym od ich ciał piasku pojawiła się koślawa sylwetka znienawidzonej przez nią istoty. Człowieka.
    Schanel natychmiast groźnie skuliła uszy, machnęła ogonem i prychnęła głośno, po chwili mocno tupiąc nogą ze złości. Odsunęła się nawet o krok tak samo jak Armia i spojrzała na nią wzrokiem przepełnionym wściekłością. Teraz już rozumiała dlaczego Armia nie mówi, ma jakieś dziwne wzroki na zadku, strzela piorunami i na dodatek kuleje. To wszystko zrobił jej głupi dwunóg!
    Zupełnie tak samo jak pozbawił jej rodzinę pegazów domu.
    - Rozumiem. – rzuciła po chwili milczenia i westchnęła, nerwowo poprawiając złożone skrzydła na grzbiecie. – Tak się składa, że mnie też człowiek spotkał. Niestety. – uśmiechnęła się krzywo i jej wzrok mimowolnie powędrował w stronę żółtych kwiatków na skraju polanki.
    - Słuchaj, te kwiaty które zjadłaś pomogą ci na twój ból nogi, cokolwiek ci się stało. Tylko nie możesz z nimi przesadzać, bo wtedy się uzależnisz. Ja na szczęście jeszcze się wcale nie uzależniłam, ale słyszałam że bardzo różnie z tym bywa, więc lepiej uważać. – wyjaśniła powoli i szczegółowo, nie do końca świadoma tego, że sama obecnie była bardzo uzależniona i już nawet nie pamiętała za bardzo rzeczywistości bez jej wspomagaczy.
    - To ten, ja już sobie pójdę. – mruknęła i skinęła jej głową, ruszając w stronę, z której przyszła. Jakoś tak widok człowieka sprawił, że Schanel bardzo się zdołowała i nie miała już ochoty na nic poza kwiatkami rzecz jasna. – Idę zamordować każdego człowieka na swojej drodze. - dodała jeszcze bardziej do siebie i parsknęła głośno, a jej lewe skrzydło zsunęło się trochę z grzbietu.

    /Schanel

    OdpowiedzUsuń

©Technologia blogger. Credits
Współpraca