Salvatore

Witam wszystkich

 *podchodząc do stada pochylił łeb ku dołowi, unosząc kufę do pozycji neutralnej uważnie przyglądał się każdej z postaci* Pozwólcie, że się przedstawię. 

Imię: Salvatore 

Wiek: Nieistotne 

Płeć: Samiec

Charakter: Rozważny, Spokojny, Zdyscyplinowany, Pomocny (dla rodziny i przyjaciół zrobi wszystko bez wachania) Uprzejmy, Ironiczny

Wygląd:

Moja historia: Urodziłem się 12 dnia, 12 miesiąca kiedy księżyc był wysoko nad czubkami drzew rozświetlając swym blaskiem niesamowicie gęsty las który pokrył świeży biały puch. Las zamieszkiwała ogromna wataha na czele której stali moi rodzice: Ojciec Sullivan, Matka Amarelle. Ojca rozpierała duma za każdym razem gdy tylko przenosił swój niesamowicie opiekuńczy wzrok na swoją Ukochaną. Zaczęło się, Ami (jak to zawsze tytułował ją mój Ojciec) niespokojnie zaczęła wiercić się na swym legowisku co wzbudziło nie małe poruszenie wśród watahy. Wadera warczała przeciągłe pod nosem wyczuwając coś niepokojącego. Smoliście czarny Basior zerwał się na równe łapy i wybiegł z groty. Gdy zatrzymał się gwałtownie, położył uszy ku tyłowi widząc niemal całkowicie przyćmiony księżyc. Nagle poczól jak „coś” przebiegło przez jego ciało pozbawiając potężnego wilka na sekundę tchu. Zawrócił i popędził do groty ile sił w łapach. Gdy przysłonięty księżyc zaczął znów ukazywać swój majestatyczny blask, Basior stał już przy legowisku na którym wypoczywała wybranka jego serca, a pod ogonem majaczyła niestandardowa szczenięcia sylwetka, dlaczego niestandardowa? Ponieważ maluch był trzykrotnie większy niż zwykle szczenię. Amarelle uśmiechnęła się delikatnie nie mając siły zupełnie na nic. Ogromny wilk podszedł do „mnie” prężąc dumnie pierś i rzekł nachylając kufę w moja stronę .

-Nazwę Cię Salvatore, a wszyscy będą Cię znać jako Syn nocy. 

Mijały tygodnie, miesiące a ja stawałem się coraz starszy. Regularnie „wpraszałem się” na polowania spotykając się z dezaprobatą ze strony innych wilków które straszyły mnie mówiąc, że skończy się to raportem u Ojca który był bardzo surowym aczkolwiek szanowanym przez to przywódcą. Nietolerował niesubordynacji i zawsze wymierzał najsurowszy wymiar kary.. Banicja ze stada. Pewnego dnia gdy ledwo pierwsze promienie wiosennego słońca wznosiły się nad horyzontem, poczułem ostre zębiska zaciskające się na moim karku, warknąłem niezadowolony z zaistniałej sytuacji, lecz w odpowiedzi usłyszałem tylko ciepły ojcowski śmiech. Stawiając mnie na ziemi uniósł lekko jedną brew ku górze wskazując subtelnie nosem miejsce u jego boku bym dotrzymał mu towarzystwa w drodzę nad strumień. -Nadszedł czas na Twój przydział Synu nocy.. -Basior mruknął pod nosem skupiając pełną uwagę na Samcu który stał przed nami. 

~Panie, Synu nocy -Wilk pochylił łeb lekko w dół oczekując aż mój Ojciec zabierze głos. 

-Maveric przyjacielu pragnę przydzielić mego Syna do Skrytobójców.

~Oczywiście Sullivan’ie, wszystko dla Ciebie i Twoich bliskich. -Samiec spoglądając na mnie zagarnął mnie ogonem i poprowadził w odosobnione miejsce które stało się moim drugim domem. 

Czas leciał nieubłaganie, a ja rosłem w sile, stawałem się sprytniejszy, szybszy i wytrzymalszy. Ból stał się moim najlepszym przyjacielem, rany które nie miały czasu się goić. Przez okres w którym byłem szkolony na Skrytobójce moje życie bardzo się zmieniło, zacząłem regularnie brać udział w walkach które organizowaliśmy by wyłonić „najlepszego”. Oczywiście pojawiła się tez Keylin, mistrzyni Ironi bez której nie wyobrażam sobie mojego życia.. ~Salv uważaj!! -Wadera warknęła w moją stronę głośno obnażając kły w frustracji. Cofnąłem się lekko przysiadając na ziemi by sekundę później poszybować w górę, biorąc solidny zamach łapą uderzyłem nią oponenta który ogłuszony padł na ziemię... Keylin podbiegła do mnie z lekko szyderczym uśmiechem. ~Wiesz, jeśli kiedyś dadzą radę tak nastawić Ci ten koślawy pyszczek to może dam się zaprosić na jakieś polowanie? -Mruknęła unosząc dumnie kufę do góry. ~Key ja w życiu bym Cię nie zaprosił na polowanie ponieważ już nigdy byśmy tutaj nic nie złapali -Zaśmiałem się głośno spoglądając na Samice która wyglądała tak jakby spotkała swojego największego wroga. Zwracając łeb w stronę centrum watahy dostrzegłem zbiorowisko formujące się przy grocie moich rodziców. 

C.D.N